دفاعيه اي است در حق آن انديشمند فرهيخته، آن عاصي خوب و ساده زيست، آن آرمانخواه نستوه. “حنيف” را مي گويم. آن راهگشا، آن بَلَدِ راه را مي گويم. نامي که در حافظه جمعي خطه فرهنگي ما حضوري پُر رنگ دارد. راهگشاي انديشه اي که با حيات سياسي ـ اجتماعي معاصر ما پيوندي عميق دارد. انديشه “حنيف” به موضوعي جدي، در جامعه ما تبديل شده است.
جهان در شعله هاي آتش ِ قساوت و عدم مدارا مي سوزد. براي دسترسي به تسامحي اي نسبي راه درازي در پيش داريم. اين راه بسي مشقت زا و پر سنگلاخ است. عدم وجود قلاوُزي (مرشدي) ذيصلاح بر سختي کار مي افزايد. سردرگمي، تنفر، رميدگي و برتري منشي هنجارغالب شده است. آتش کينه، نفرت و نبود مهرورزي هم در جهان اسلام شعله ور است. حتي ميراث فرهنگي آشور و اکد هم از شعله هاي اين خشم و کين مصون نيست.
در کوچه پس کوچه هاي اين ديار، خاور ميانه، زماني موعظه گري عاصي و پر از مِهر، رو به مردم چنين بشارت مي داد:
“خوشا به حال گرسنگان و تشنگان عدالت، زيرا سير خواهند شد،
خوشا به حال آنان که مهربان و با گذشتند، زيرا از ديگران گذشت خواهند ديد،
خوشا به حال پاک دلان، زيرا خدا را خواهند ديد،
خوشا به حال آنان که براي برقراري صلح بين مردم کوشش مي کنند،
زيرا ايشان فرزندان خدا ناميده خواهند شد…”
http://bit.ly/2alQFPC
No comments:
Post a Comment